Poznał Jezus, że go chcieli zapytać, i rzekł im:…w owym dniu o nic mnie pytać nie będziecie. (Ewangelia Jana 16.19 i 23)
…gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę... (Ewangelia Jana 16.3)
…Bóg to…sprawia w was…chcenie… List do Filipian 2.13)
…wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy… List do Hebrajczyków 11.1)
…kto ma wątpliwości…nie postępuje zgodnie z przekonaniem; wszystko zaś, co nie wypływa z przekonania, jest grzechem… (List do Rzymian 14.23)
“Pytanie” – wyrażenie będące prośbą uzyskania informacji.
Nie pytam Boga bo:
1. Powiedział żeby go nie pytać.
2. Duch Święty, który jest zjednoczony z moim duchem wprowadził mnie we wszelką prawdę. Jestem pewny, że mam w moim duchu zgrupowane wszystkie odpowiedzi na wszystkie zagadnienia, które – potencjalnie – mogą zaistnieć w moim życiu.
3. Bóg daje mi “chcenia” (pragnienia) zgodne z Jego doskonałą wolą. Owo “chcenie”, to zwerbalizowana informacja Boża, zgrupowana w moim odrodzonym duchu i przetransportowana do mojego umysłu.
4. Uwalniając wiarę w “chcenie”, aktywuję je. Ta aktywacja powoduje zaistnienie w moim umyśle pewności co do określonego poglądu w jakiejś sprawie.
5. Pewność ta doprowadza do pojawienia się w moim umyśle ostatecznego przekonania co do szczegółów danego zagadnienia na poziomie zrozumienia lub działania.
Posiadając taką “petardę” Bożą w sobie NIE PYTAM BOGA.
Klasyczne pytanie Boga doprowadza jedynie do chaosu i zamieszania, ponieważ jest ono próbą intelektualnego przejęcia duchowej formuły – to błąd.
A zatem zachęcam do “niepytania Boga”.
Szalom.
